Christiaan Sterenborg

Mijn naam is Christiaan Sterenborg, geboren op 27 januari 1971 in het Refaja ziekenhuis in Stadskanaal. Ik denk dat ik wel de grootste verrassing van de familie was, Vader Geert was 52 en Moeder Riky was 45 toen ik kwam. Of het helemaal de bedoeling was… M’n broer zat destijds in militaire dienst en daar dachten ze dat hij vader was geworden i.p.v. nog een keer weer broer.
Desalniettemin ik was er.

Ondanks de hoge leeftijd van mijn ouders heb ik een fantastische jeugd gehad.
Tot m’n 23e woonde ik aan de Sluisweg, waar nu Luuk en Marjàn Bruggers wonen. Wat een fantastische plek om je jeugd door te brengen. Vaak spelen met buurjongen Jaap Wubs. Hutten bouwen, brommer crossen, auto crossen, niks was daar te gek. Toen ik wat ouder werd begon ik de plek wat minder te vinden, voor mijn gevoel woonde ik kilometers van Onstwedde, Pa die altijd wel een klusje had, grasmaaien (gewoon zo’n elektrische stootding) waar ik drie uur mee bezig was. Die periode had ik echt zoiets van, woonde ik maar in het dorp. Nu zou ik er wel op mn knieën weer naar terug willen.

M’n studiecarrière begon aan de Boslaan, waar nu de Bast staat, op kleuterschool de Regenboog. Daar heb ik ook voor het eerst gespijbeld, samen met Gert Kruize en Arjan Uil. We vonden de kikkers in de sloot bij het voetbalveld interessanter dan de klei- of verfhoek… Vervolgens naar de prot. Chr. Basisschool op de hoek Havenstraat/Kerklaan, waar nu allemaal bejaardenwoningen staan. Na zes jaar was MAVO ’t Spieck aan de beurt. Ik dacht dat dit net als de basisschool een zes jarige opleiding was, dus heb ik er ook maar zes jaar over gedaan. Een fantastische tijd was dat, waar ik ook vaak aan terug denk. Leraren als Janssen, Raven, Nieuwenweg, Meijer, Wolfs, Oosterhof en uiteraard de Boer de directeur en tevens m’n oom.
Regelmatig stond ik voor m'n oom als ik er weer uit gestuurd was en kon ik me vervolgens melden bij Sanders, de conciërge,  om weer een periode het plein aan te vegen. Nooit vertelde de Boer iets aan m’n ouders wat ik zeer waardeerde, totdat hij er achterkwam dat ik m'n eigen proefwerkschriften ondertekende… Tja…, dit kon hij natuurlijk niet verzwijgen, logisch ook.
Na de MAVO zette ik mn studiecarrière voort op de Detailhandelsschool (MDS) aan de Travertijnstraat in Groningen. Waarom ik deze school destijds gekozen heb weet ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet. De leuke tijd was er niet minder om, echter geen diploma…

In oktober 1993 zat ik bij één van de laatste lichtingen die nog verplicht in militaire dienst moest. Ik kwam op in Veldhoven en zou daar opgeleidt worden tot YPR-chauffeur, een één of ander rupsvoertuig. Omdat er teveel soldaten voor die opleiding waren kon je je ook opgeven voor een alternatief. Omdat ik had gehoord dat het een drama was om die dingen te onderhouden heb ik me dus voor het alternatief opgegeven met het risico om zandhaas te worden. Ik had geluk en moest voor twee weekjes naar Venlo voor een opleiding als landroverchauffeur.
Veldhoven en Venlo stonden destijds bekend als de Gran Dorado’s van de kazernes. Dat was wel even anders toen ik paraat kwam in Havelte. Mensenkinderen wat een oefeningen, weer of geen weer. Gelukkig heb ik me ook nog echt een beetje nuttig kunnen maken tijdens de watersnood in Limburg omstreeks kerst ‘93.
Achteraf toch een leuke diensttijd gehad met veel leuke herinneringen.

In augustus 1994 kreeg mijn leven een 180 graden wending. Ik was toen met drie vrienden op vakantie op Mallorca en in de nacht van 7 augustus viel ik van een muur van een meter of vijf.
’s Morgens werd ik wakker in een ziekenhuis in Las Palmas. Ik had onmiddellijk door dat het goed mis was. Een hoge dwarslaesie was het gevolg van de val. Van voetballende en tennissende flierefluiter veranderde ik in een persoon die opeens een zware beperking had… Daarnaast kreeg ik nog allerlei complicaties zoals een klaplong, longontsteking, maagzweer en bloedvergiftiging, waardoor ze me ook ruim een week slapende hebben gehouden. Na ruim een week ben ik overgevlogen naar het AZG (nu UMCG) in Groningen en na 7 weken kon ik beginnen met m’n revalidatie in Beatrixoord in Haren. Daar werd ik na een paar weken gebeld door Harm Jan Wubs, toen voorzitter van Onstwedder Boys en een goede vriend van mijn broer Jan Geert. Men wilde wat doen voor me in de vorm van een benefit wedstrijd en of ik dat dan goed vond. Nou daar hoefde ik natuurlijk niet lang over na te denken, zekers vond ik het goed.
De actie “Gaan voor Christiaan” werd geboren. Toen pas merkte ik dus ook wat een voorrecht het was om in een plaats als Onstwedde op te mogen groeien. Naast dat die actie op touw was gezet kreeg ik vooral de eerste maanden, ladingen met kaartjes. Ik schaamde me soms voor de andere revalidanten die  2 à 3 per dag kregen. Ik kreeg tientallen kaarten. Dat heeft me destijds enorm goed gedaan en was zeker een steun in de rug voor het revalideren, wat een warmte!
De actie begon ondertussen behoorlijke vormen aan te nemen. Zo ging het 4e elftal al steppend van Eindhoven naar Onstwedde, was er een piekaktie, maar ook verenigingen buiten Onstwedde deden spontaan mee. Op 27 mei 1995 was de grote dag. ’s Morgen nog regenachtig en alsof het zo zijn moest ’s middags zon en een heerlijk temperatuurtje. Deze dag heb ik echt in een roes beleefd en bijna niet beseffend dat het allemaal voor mij was, een onbeschrijfelijk gevoel. Uiteindelijk leverde de actie maar liefst 50.000 gulden op! Ik heb Onstwedde en omstreken er niet genoeg voor kunnen bedanken, dus nogmaals bedankt!!!

Na m'n revalidatie in november 1995 ben ik gaan wonen in de Heidehoek aan de Landlaan. Dit was een bejaardencomplexje wat inmiddels afgebroken is. Ik heb daar zes jaar met heel veel plezier gewoond en ondanks het leeftijdsverschil had ik  fantastische buren.
Inmiddels woonde ik samen en we wilden wat groter en een tuintje. Hierdoor kwamen we uit in Stadskanaal aan De Renne waar ik nu nog woon.
De relatie die ik toen had liep stuk en na vijf jaar van het vrijgezelle leven te hebben genoten kwam ik mijn huidige vrouw Agnieszka (Aga) tegen op een bruiloft van een goede vriend van me. Men zegt wel van een bruiloft komt een bruiloft en dat ging voor ons letterlijk en figuurlijk op. Op 8-8-8 zijn we getrouwd.

Ondanks m’n dwarslaesie ben ik niet bij pakken neer gaan zitten. Via het toenmalige GAK krijg ik een administratieve opleiding aangeboden. Naast de theorie moest ik ook stage lopen. Na deze opleiding heb ik nog een aantal boekhoudcursussen gevolgd. Na wat rondzwervingen bij verschillende bedrijven kwam ik uit eindelijk in 1999 bij Ziggo en z’n voorgangers terecht. Ik ben daar begonnen op de crediteurenadministratie, vervolgens naar bank- en betalingsverwerking en vanaf 2006 ben ik de IT kant op gegaan en ben ik applicatiebeheerder van een financieel pakket.
Sportief gezien heb ik ook niet stil gezeten. Tijdens m’n revalidatie ben ik bekend geworden met rolstoelrugby een sport ontwikkelt voor mensen met beperkingen aan armen en  benen.  Heb jaren competitie gespeeld en ook een aantal keren Nederlands kampioen met onze club geweest. Op dit moment hou ik het alleen op trainen. Daarnaast fiets ik veel en hang ik nog een beetje aan de gewichtjes.

Gelukkig ligt Stadskanaal op 8 minuutjes rijden (met de auto) van Onstwedde en ben er dus ook regelmatig te vinden.  

Ik wil afsluiten met de woorden:

“Een Onstwedder zal nooit vergeten, de plek waar z’n wieg heeft gestaan…”

Groet’n oet Knoal,

Christiaan Sterenborg

e-mail